دل پیچه

می دانم! خدا شاهد است خودم در جریان هستم که رسمش این نیست! ولی به پیر به پیغمبر سرم بی نهایت شلوغ است-بعدا می نویسم چرا-... در نهایت عذری برای این غیبت صغری نداشته و صمیمانه از همگی عذرخواهی می کنم. اتفاقات زیادی این مدت افتاد. انقدر زیاد که نمی دانم از کدامش بنویسم. سفرنامه مالزی را در تلگرام در چنلی با همین عنوان نوشتم. هر شب وقت به هتل برمی گشتم هر انچه قابل گفتن بود می نوشتم تا خانواده هم خیالشان راحت باشد و هر شب اخبار 24 ساعت گذشته را داشته باشند ولی نوشتن در دو مکان -تلگرام و وبلاگ- زیادی وقت گیر بود این بود که از اینجا جا ماندم... خلاصه جانم برایتان بگوید سفر به مالزی فوق العاده بود. دل پیچه...

سفر برای من از آن لحظه ای شروع شد که خواهرم مرا مقابل ترمینال پیاده کرد. با اتوبوس عازم فرودگاه امام بودم. قلبم از شادی محکم تر از همیشه می زد. شارژ موبایل را نیاز داشتم بنابراین سعی کردم بی خود و بی جهت از موبایلم استفاده نکنم یا به اینترنت وصل نشوم. همین جا خاطر نشان می کنم که در سفر پاوربانک فراموش نشود!خلاصه علارغم این که خیلی دلم می خواست بروم و سفرنامه دیگران را بخوانم به خودم گفتم هر چقدر تحقیق و بررسی کرده ام بس است و بی خیال قضیه شدم. ولی باز دلم نمی آمد. برای آخرین بار اینترنت گوشی را وصل می کنم و می بینم احمد -یکی از دوستانی که عمده برنامه هایم در کوالالامپور را با اون قرار بود بروم دل پیچه...

صبح با ضربه آرام دست کنار دستی ام بیدار می شوم. وقت صبحانه است. با چشم های پرخواب از پنجره بیرون را تماشا می کنم. هوا گرگ و میش است. از پنجره بیرون را تماشا می کنم. آبی بیکران اقیانوس هند خواب را از سرم می پراند. دلم می خواهد حتی پلک هم نزنم. میخکوب بیرون را نگاه می کنم. جزیره هایی که در دور دست دیده می شوند و مالزی این کشور زیبای سرسبز که از بالا هم دیدنی است. سرتان را درد نیاورم. از هواپیما که خارج می شوی گرمای مرطوب ملایمی پوست را نوازش می کند. تور لیدر را خیلی راحت پیدا می کنم و منتظر می مانیم که همه مسافران برسند. گرمای ملایم داخل فرودگاه همین که از ساختمان خارج می شوی غلیظ تر دل پیچه...